Rozdział 19.

Nie wiem ile stałam w ramionach mulata, ale zapewne długo. Było mi tak przyjemnie, że nie miałam ochoty ich opuszczać, ale mimo wszystko mój ból nie zmniejszał się. I wątpię, żeby tak szybko minął. Była dla mnie najważniejsza. To ona mnie urodziła i wychowała. Ona wszystkiego mnie nauczyła. Bez niej nie dała bym radę. Zawsze będzie w moim sercu i nigdy jej nie zapomnę. Nigdy bym nie pomyślała, że mężczyzna, który niedawno nas tak zranił znowu zagości w moi życiu. Będę musiała z nim zamieszkać. i co mam tak po prostu o wszystkim zapomnieć? Tak się nie da. To nie jest takie proste jak się wydaje. 
-Córeczko-usłyszałam skruszony głos mojego rodziciela, jednak nie odpowiedziałam. W tym momencie nawet nie potrafiłam wydusić z siebie żadnego słowa. Potrzebowałam ciszy, spokoju i ramienia do wypłakania, którym okazał się Zayn. 
-Musimy jechać-powiedział ponownie. 
-Nie chcę z tobą nigdzie jechać. Chcę ją zobaczyć. Ten ostatni raz-szepnęłam niemal niesłyszalnie i poczułam, że mulat przytula mnie do siebie mocniej. 
-Dobrze, ale potem..-urwał widząc, że odwróciłam głowę. Domyśliłam się co chciał powiedzieć. Muszę spakować swoje rzeczy i przenieś się do niego. 
Nawet nie wiem gdzie mieszka. Odkąd sie wyprowadził nie miałam o nim żadnych informacji o jego pobycie. 
Z obecnego stanu zamyślenia wyrwał mnie głos lekarza. 
-Proszę za mną. Mogą państwo ją zobaczyć-usłyszałam i spojrzałam na ojca, jednak od tylko pokręcił głową. Nie chciał jej zobaczyć, mimo że to jest ostatni raz. Jak on może. Wstydził by się. Już nie ukrywa, że mama była dla niego nikim. Mógł chociaż udawać, że wszystko jest dobrze. Nienawidzę go. 
Ruszyłam powolnym krokiem za lekarzem, który prowadził mnie do niej. 
W pewnym momencie poczułam jak ktoś łapie mnie za rękę i dołącza do mojego marszu. 
To był Zayn. Jedyna osoba, która mnie w tym momencie wspierała. Dzięki niemu wszystko było inne. Czułam się lepiej wiedząc, że mam kogoś komu na mnie zależy i bez względu na wszystko mi pomoże. Mimo, że nie musi, bo nawet nie znal za bardzo mojej rodzicielki, jest ze mną i będę mu za to wdzięczna do końca życia. 
Weszliśmy do pomieszczenia, z którego wiało chłodem i było odizolowane od innych części szpitala. 
Nieprzyjemny zapach momentalnie dotarł do moich nozdrzy tworząc na moich ustach grymas niezadowolenia, a na ciele gęsią skórkę. Malik chyba to zauważył, bo okrył mnie swoją marynarką. 
Skinęłam tylko głowa w podziękowaniu i podeszliśmy do stołu . Lekarz odsłonił materiał i moim oczom ukazała się blada twarz mojej mamy. Miała sine usta, ale mimo wszystko wyglądała tak jakby tylko spała. Jakby za chwilę miała się obudzić i zapytać, która jest godzina, jednak to tylko moje nierealne wyobrażenia. Już nigdy o to nie spyta,a ja nie usłyszę jej głosu. 
Podchodząc do stołu po moich policzkach momentalnie zaczęły płynąć słone strugi łez. 

-Mamo-szepnęłam i wyciągnęłam dłoń w jej kierunku, jednak z jej strony nie było żadnej reakcji. Nic dziwnego. W końcu nie żyła, a ja nadal nie potrafię się z tym pogodzić. 

Dotknęłam delikatnie jej zimnego ramienia i potrząsnęłam, jednak i tym razem zero odzewu. 

Ponownie chciałam to uczynić, jednak mulat skutecznie mnie odciągnął. 

-Puść-krzyknełam wyrywając mu się. 

-Diana uspokój się. 

-Zostaw mnie-ponownie z moich ust wydobył się krzyk. 

-Niech pan ją stąd wyprowadzi-uslyszałam tylko tyle. Więcej nie pamiętam. 

Ocknęłam się dopiero leżąc na wygodnym i ciepłym łózku. 

-Gdzie ja jestem?-zapytałam przecierając oczy. 

-W swoim nowym pokoju-usłyszałam w odpowiedzi i podążyłam wzrokiem w strone właściciela głosu. 

To był ojciec. Siedział przy łóżku na fotelu wertując mnie wzrokiem. 

-Ale jak to a mama?-zapytałam, jednak momentalnie tego pożałowałam, przecież ona..

-Kochanie powinniśmy porozmawiać. 

-Nie teraz. 

-Prędzej czy później ta rozmowa musi sie odbyć-powiedział. 

-Więc niech będzie później-odpowiedziałam czując jak w oczach zbierają mi się łzy. 

-Ale obiecaj, że wtedy pozwolisz mi dojść do słowa i mnie wysłuchasz. 

-Obiecuję. 

Wiedziałam, że będę musiała z nim porozmawiać. Został mi tylko on o lepiej jak sobie wszystko wyjaśnimy. 

-Gdzie Zayn?-zapytałam po chwili. 

-Musiał jechać. Dostał pilny telefon o jakiegoś Paul'a. 

-Co mi się stało?

-Straciłaś przytomność. Powinnaś odpocząć. Martwię się. 

-To nic takiego. Stres. Chcę zostać sama-powiedziałam opuszczając głowę i spoglądając na swoje splecione dłonie na kolanach. 

. ~ ' OCZAMI ZAYN'A ' ~ . 

Ta cholerna komórka musiała zadzwonic akurat teraz. Czego Paul znowu ode mnie chce. 

Wszedłem podenerwowany do domu chłopaków i udałem się do pomieszczenia skąd było słychać zaciętą rozmowę.

-O co chodzi i po co ja mam tu być?-rzuciłem i wszystkie oczy momentalnie zostały skierowane na mnie. 

-Gdzie ty byłeś?-zapytał Paul. 

-U Diany. 

-Po co? Olej ją i zacznij się w końcu pokazywać z Sarą. Zaangażuj się. Niedługo idziecie na obiad do miasta. 

-Pojebało cię? Nigdzie z nią nie idę. 

-Mamy umowę. 

-Nie dzisiaj. dajcie mi spokój. Muszę byc przy Dianie. 

-Nie musisz. Ona...

-Paul słuchaj. Kilka godzin temu...spotkała ją tragedia. Nie będę się bawił z Sarą, gdy ona cierpi. 

-Co się stało?-usłyszałem przejęty głos chłopaków. 

Usiadłem na kanapie i spojrzałem na czubki swoich butów. 

-Jej matka zmarła-odpowiedziałem i spojrzałem na nich. Byli w szoku, ale jednocześnie przerażeni. 

-Annie?-zapytał Louis. 

-Skąd wiesz jak ma na imię?-zapytał podejrzanie Harry. 

-To przyjaciółka mojej ciotki. Dopiero niedawno ją poznałem-wytłumaczył. 

Już nikt nic nie powiedział. Nawet Paul. Każdy był pogrążony w swoich myślach. 

________________________________-

Tadam. 

Mamy kolejny. Mam nadzieję, ze się podoba.