Rozdział 6.

"Ludzie są bezradni wobec losu, 

są ofiarami czasu. I własnych uczuć..."

John Irving                          

Po wejściu do kręgielni wypożyczyliśmy dla siebie zmienne obuwie. Co jak co, ale mają racje, że trzeba je zmieniać. Przez to przynajmniej to miejsce będzie czyste i nie zniszczone. Zajęliśmy z chłopakiem wolny tor, który okazał się drugim z kolei. 

-To kto pierwszy?-zapytałam chłopaka uśmiechając się. 

-Panie mają pierwszeństwo-powiedział i zauważyłam, że się rozgląda tak jakby kogoś szukał. 

Po chwili przekonałam się dlaczego. Podał mi do ręki różową kulę. Uniosłam nieco brew do góry i posłałam mu pytające spojrzenie. Musiałam w tym momencie wyglądać przekomicznie. 

-Co?-zapytał. 

-Serio różowa?

-Tak mi się wzięło-po jego odpowiedzi zaśmiałam się i przewróciłam teatralnie oczyma. Wzięłam od niego kulę i podeszłam do toru wykonując rzut. 

Niestety jak miałam w zwyczaju musiałam zrobić z siebie pośmiewisko. Jestem niezdara. Potknęłam się i upadłam wypuszczając z ręki kulę. 

-Diana nic ci nie jest?-krzyknął rozhisteryzowany mulat podbiegając do mnie. Od razy pomógł mi wstać. 

-Wszystko dobrze. Spójrz zbiłam wszystkie-posłałam mu uśmiech, a chwilę później spojrzałam w jego czekoladowe tęczówki. 

-Wow..gratuluję. Teraz ja. 

Wziął kolejną kulę, przyjął pozycję, podbiegł do toru zamachując się i wypuścił z rąk okrągłą rzecz. Kula turlała się po trasie, aż w końcu dotarła do celu, jednak nie tak szczęśliwego. Nie zbił wszystkich. 

Po godzinnej grze oboje mieliśmy już dosyć, ale nie powiem, bo było świetnie. Dawno się tak dobrze nie bawiłam i nie czułam tak dobrze w czyimś towarzystwie. Zayn był super i będę mu dziękowała nie raz za ten dzień.

-Sara?-usłyszałam nagle z ust chłopaka imię jakieś dziewczyny. 

-Co?-zapytałam zdziwiona i spojrzałam na niego, jednak on patrzył w innym kierunku jak zahipnotyzowany. 

W oddali ujrzałam postać dziewczyny zmierzającej w naszym kierunku. Już po chwili stała w ramionach Malika i tulili się nawzajem do siebie. 

-Dawno cię nie widziałem. 

-Ja ciebie też. Tęskniłam kochanie. 

-Gdzie się podziewałaś? Musisz mi wszystko opowiedzieć. 

Przysłuchiwałam się całej rozmowie i niemal padłam kiedy usłyszałam z jej ust "Kochanie". 

Halo. Czy ja o czymś nie wiem? Oni sobie tak pięknie słodzą, a  ja to co? Stoję obok jak jakaś zjawa. W ogóle mnie nie dostrzegają. Nie no zajebiście. To ja powinnam stać w jego ramionach. 

Nie no Diana STOP ! Co ty w ogóle wygadujesz. Odwołaj to. Tylko jest problem...nie potrafię. 

Wzięłam głęboki oddech i chrząknęłam cicho. 

-O właśnie Sara poznaj to jest Diana. 

-Diana to jest Sara. 

-Cześć jesteś dziewczyną Zayna?-zapytała tym swoim słodkim głosikiem. Zapewne udawanym. 

Miałam powiedzieć jej, że tak, ale wtedy bym skłamała. 

-Nie, jesteśmy znajomymi. Miło mi-skłamałam co do tej drugiej części. 

-Mnie też. 

-Może dołączysz do naszej gry?-zaproponował mulat. 

No nie. On chyba dawno nie liczył zębów. Zaraz mu przyłożę. Po jakie licho ona jest tu potrzebna. Myślałam, że tylko zaprosił mnie, a tu takie jaja. 

-Chętnie. Dawno się nie widzieliśmy. Nie mogę przepuścić takiej okazji słonko. 

-Tak właściwie to ja już powinnam wracać do domu-wymyśliłam na poczekanie. 

-Diana zostań. Będzie fajnie, albo... Mam lepszy pomysł. Pojedziemy do chłopaków co wy na to?-zapytał Zayn. 

Po długiej namowie w końcu się zgodziłam, mimo że nie miałam wcale ochoty spędzać swój wolny czas z tą całą Sarą czy jak jej tam było. Wiem, że tych dwóch na pewno coś łączyło. 

-Jesteśmy-wyrwał mnie z zamyślenia głos Malika. Wysiadłam ze samochodu i podeszłam do wielkiej willi. Chłopak otworzył drzwi i wpuścił nas do środka. 

. ~ ' OCZAMI ZAYN'A ' ~ . 

Nadal nie mogę uwierzyć, że Sara wróciła. Moja pierwsza taka prawdziwa miłość. Tęskniłem kiedy tak nagle wyjechała. Cieszę się, że wróciła. 

-Chłopaki-krzyknąłem kiedy weszliśmy do wielkiego, przestronnego holu. Nagle pojawiło się w nim czterech przyjaciół. 

-Malik no nareszcie-krzyknął Louis i przytulił mnie bratersko klepiąc po ramieniu. 

-Sara? Diana?-powiedział nagle chłopak zerkając za moje plecy. 

Co? On zna Dianę? Zna jej imię, ale skąd. 

-Znasz Dianę? Skąd?-zapytałem nieco zdziwiony, ale nie tylko ja ukazywałem zdziwienie. Reszta osób również. 

-Wiesz ja i Diana..No my jesteśmy razem-powiedział, a ja oparłem się momentalnie o ścianę. 

-Co? Możesz powtórzyć? 

_____________________________________

Przepraszam za wszelkie błędy. 

Jak wam się podoba. 

Bezsensu prawda? :C 

CZYTASZ? = SKOMENTUJ !